Bij het indienen van de aangifte in de personenbelastingen moet melding gemaakt worden van de buitenlandse rekeningen waarover men beschikt. De buitenlandse bankrekeningen moet sedert 1996 aangegeven worden. Sedert aanslagjaar 2012 volstaat een loutere melding in de aangifte niet, maar moet de rekening ook gemeld worden bij het Centraal Aanspreekpunt (CAP) van de Nationale Bank van België (NBB).
De aangifteplicht van buitenlandse bankrekeningen?
De aangifteplicht betreft rekeningen van elke aard waarvan de belastingplichtige, zijn echtgenoot of zijn niet-ontvoogde minderjarige kinderen, op enigerlei ogenblik tijdens het belastbaar tijdperk, titularis zijn geweest bij een in het buitenland gelegen bank-, wissel-, krediet- of spaarinstelling (art 307, §1/1 WIB).
Vanaf aanslagjaar 2012 was het de bedoeling dat de nummers van deze buitenlandse bankrekeningen samen met de naam van de instelling gemeld zouden aangegeven bij het CAP, het Centraal Aanspreekpunt bij de Nationale Bank. Daar de NBB toen onvoldoende uitgerust was om dergelijke aanmeldingen te kunnen ontvangen, bleef deze aanmelding dode letter. Bijgevolg moesten de belastingplichtigen die in hun belastingaangifte aanduidden dat ze beschikten over dergelijke rekening niet op eigen initiatief overgaan tot melding bij het CAP, maar dienden ze te wachten op een uitnodiging hiertoe van de Administratie.
Sinds het aanslagjaar 2015 stelt het probleem van een onvoldoende uitgeruste NBB zich niet langer en moeten belastingplichtigen samen met het indienen van hun aangifte de melding doen bij het CAP ofwel via elektronische weg, ofwel op papier. Zij worden niet langer uitgenodigd door de Administratie.
De FOD Financiën kondigde recent een controleactie aan op deze buitenlandse bankrekeningen.
Wie moet de buitenlandse bankrekeningen aangeven?
De buitenlandse bankrekeningen moeten worden aangegeven door de titularis van deze rekening. De echtgenoot of wettelijk samenwonende moet afzonderlijk de buitenlandse rekeningen aanmelden waar deze zelf titularis van is. Dit geldt, zelfs als een gemeenschappelijke aanslag gevestigd wordt. Ook de ouder(s) van de kinderen die titularis zijn van dergelijke rekening, is (zijn) tot aangifte en aanmelding verplicht in het geval de ouder(s) het wettelijk genot van de inkomsten heeft. Bij het wegvallen van het wettelijk genot, moet het kind zelf overgaan tot aangifte en aanmelding ervan.
Welke buitenlandse bankrekeningen moeten aangegeven worden?
De buitenlandse bankrekeningen waarvan aangifte gedaan moet worden zijn rekeningen van alle aard. Het zijn rekeningen aangehouden bij een in het buitenland gelegen bank-, wissel-, krediet- of spaarinstelling. Hiermee worden niet enkel de klassieke bankrekeningen geviseerd, maar ook bijvoorbeeld effectenrekeningen.
Doel van de aangifteplicht?
De fiscus heeft al geruime tijd interesse in buitenlandse bankrekeningen. De bedoeling is uiteraard om controle mogelijk te maken op de gelden en inkomsten op deze rekeningen. Sedert een aantal jaren is de internationale gegevensuitwisseling tussen fiscale administratie immers volop opgang gekomen. Door een vergelijking tussen deze internationale gegevens en hetgeen in de aangifte opgenomen werd, kunnen dossiers voor controle geselecteerd worden.
Sancties?
Er zijn geen specifieke sancties voorzien wanneer de belastingplichtige bij niet aangifte van de buitenlandse bankrekeningen. In de rechtspraak werd al herhaaldelijk geoordeeld dat het niet aangeven er niet voor zorgt dat er sprake is van fraude.
Auteurs: Elodie Blancke & Alexander Delafonteyne
Tags: aangifte, buitenlandse rekeningen, fiscale fraude
